Η συγγραφέας

Η Διονυσία Θεριανού γεννήθηκε στις 7/10/1965 στο νησί της Ζακύνθου.

Στα δεκαοκτώ της σπούδασε λογιστικά στην σχολή διοίκησης και οικονομίας του ΤΕΙ Πάτρας. Αργότερα γύρισε στο νησί, εργάστηκε σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό ως εκφωνήτρια ειδήσεων και παραγωγός πρωινής ψυχαγωγικής εκπομπής.

Στα εικοσιπέντε, μέσα από περίεργες συμπτώσεις, όπως αυτές που συνέβαιναν σε όλη την διάρκεια της ζωής της, κατάφερε να επιλεχθεί ως η μοναδική υπεύθυνη αναπτυξιακού προγράμματος στην ζούγκλα του Καμερούν της Αφρικής. Μέσα στον ενάμιση χρόνο που έμεινε στην Αφρική, μετά από πολλές δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις, κατάφερε να φέρει εις πέρας με απόλυτη επιτυχία το αναπτυξιακό πρόγραμμα που είχε αναλάβει και να συμβάλει στο χτίσιμο σχολείου για τα παιδιά του χωριού. Ήταν αναμφίβολα μια από τις πιο υπέροχες, δυνατές και διδαχτικές εμπειρίες που έζησε στην ζωή της.

Μαζί της στο ταξίδι στην Αφρική είχε πάρει το αγαπημένο της βιβλίο, τον Ροβινσώνα Κρούσο.

Στις 12 Μαρτίου του 1993 δεν πίστευε στα μάτια της, όταν η εφημερίδα Ελευθεροτυπία σε αφιέρωμα της για το πρόγραμμα που έφερε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία, την αποκαλούσε στο κύριο τίτλο του άρθρου: «Μια ελληνίδα Ροβινσώνας».

Όταν γύρισε στο νησί της εργάστηκε ως λογίστρια και καθηγήτρια λογιστικής. Παράλληλα παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής, δημοσιογραφίας, ζωγραφικής, εργάστηκε στην αγγειοπλαστική, και μάθαινε μόνη της από βιβλίο ξένες γλώσσες.

Στην συνέχεια εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση, στο βιολογικό, αγροτουριστικό κτήμα της οικογένειας, ζωγραφίζει και φτιάχνει χειροτεχνίες. Το κτήμα επισκέπτονται τουρίστες από όλο τον κόσμο και η Διονυσία μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά και λίγα Ισπανικά.

“Η ζωή της Διονυσίας στα Παιδικά της χρόνια και οι αποφάσεις που έπρεπε να πάρει μέχρι και σήμερα για να νιώσει την γαλήνη μέσα της και να κάνει αυτό που αγαπάει.”

Η Διονυσία μεγάλωσε ως πρότυπο την Μητέρα Τερέζα, και στα δεκαπέντε της χρόνια αποφάσισε ότι θα έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει τα παιδιά που υποφέρουν να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.

“Το γεγονός που συνέβη στην βρεφική της ηλικία που θα καθόριζε την υπόλοιπη ζωή της.”

Σε ηλικία δεκατεσσάρων μηνών, έπεσε μέσα σε ένα τηγάνι με πολύ καυτό λάδι, και σώθηκε η ζωή της και τα μάτια της από καθαρό θαύμα. Το κάψιμο όμως σημάδεψε ανεπανόρθωτα το πρόσωπό της με αποτέλεσμα να ζήσει μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, γεμάτη φόβο, απόρριψη, bulling και απόγνωση για αυτό που συνέβη. Το ατύχημα αυτό άλλαξε την ζωή της, τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό της καθώς και τον τρόπο που οι άλλοι άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί την έβλεπαν και την αντιμετώπιζαν.

Μέσα από αυτό που της συνέβη, έγινε μια μικρή εξερευνήτρια. Έψαξε κάτω από το καμένο δέρμα της και εκεί βαθιά βρήκε την ανέγγιχτη ψυχή της. Προστάτευε και έδειχνε αγάπη και αποδοχή στους αδύναμους, αυτούς που δέχονταν bullying.

Από παιδί διάβαζε πολύ, κρατούσε ημερολόγιο, έγραφε τις σκέψεις της για όλα όσα της συνέβαιναν και παρατηρούσε σιωπηλή τον κόσμο γύρω της. Στο σχολείο της και μέχρι το λύκειο της άρεσε να φτιάχνει μικρά κωμικά σκετς, που τα έπαιζε η ίδια στα παιδιά με μεγάλη επιτυχία μιας και κατάφερνε να γελάνε, και να της ζητάνε να τους παίξει πάλι. Το μεγαλύτερο όνειρό της ήταν να γίνει συγγραφέας, και μια μέρα να αξιωθεί να εκδώσει βιβλία που θα ενέπνεαν τα παιδιά που υπέφεραν όπως αυτή, να πάρουν δύναμη και να ζήσουν μια χαρούμενη ζωή.

Η πορεία ζωής όμως ήταν δύσκολη γιατί δεν έκανε αυτό που αγαπούσε πιο πολύ από όλα, και που κάθε μέρα προσπαθούσε να το ξεχάσει και να το πνίξει μέσα της. Την μεγάλη της ανάγκη να γράφει και που την κατέκλυζε όλο και πιο συχνά σαν ατιθάσευτη πηγή που γύρευε διέξοδο.

Η Διονυσία μια μέρα, παραδέχτηκε ότι πνιγόταν από την ορμητικότητα της ανικανοποίητης ανάγκης της και ότι της ήταν αδύνατον να ζήσει με αυτό τον τρόπο. Είδε ότι ήταν η ώρα να πάρει την αποκλειστική ευθύνη της ζωής της και από εκείνη την στιγμή άλλαξε τα πάντα.

Στην πορεία της ζωής της κατάλαβε ότι το όνειρο της δεν ήταν να αφιερώσει την ζωή της στα Λογιστικά, ότι κάτι άλλο αναζητούσε η καρδιά της. Μετά από εσωτερικό αγώνα αποφασίζει να ακούσει τους ψιθύρους της ψυχής, και να εμπιστευθεί τον εαυτό της και το όνειρό της. Ήθελε να ταξιδέψει να γεμίσει με εμπειρίες και να κάνει αυτό που αγαπάει πραγματικά να γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και κόσμους και να γράφει.

Άρχισε να γράφει βιβλία, το πρώτο που εκδόθηκε είναι το Μαθαίνοντας να πετάω «το φιλί του πνεύματος». Το βιβλίο αυτό αποτελεί το πρώτο από μια σειρά βιβλίων που θα ακολουθήσουν κάτω από τον γενικό τίτλο Μαθαίνοντας να πετάω, από τις εκδόσεις Θεριανός.

Το μεγάλο της όνειρο, ως συγγραφέας γίνεται πραγματικότητα με αυτό το πρώτο της βιβλίο.